Dag 19: Kangaroo Island

Vandaag onze laatste dag op Kangaroo Island.  We gingen op pad richting Emu Bay.  We hadden vandaag mooi weer en dat was heerlijk. Doordat de zon scheen zag je een prachtige schittering over de zee. Ook hebben we een korte strandwandeling gemaakt over het witte strand van Emu Bay.  Toevalligerwijs kwam er net een bootje terug van hun visjacht. Een groepje pelikanen ging even kijken of er misschien een visje te scoren was voor hen. En jawel hoor, de pelikanen werden gevoerd, was leuk om te zien, wat een snavels hebben deze beesten. Ook hebben ze een aparte manier van eten.  Ze gooien de vis omhoog en proberen dan de vis op te vangen in hun bek. 
Na dit gezien te hebben zijn we nog even gereden naar de hoofdstad van het eiland, Kingscote. Dit stadje stelde niet zo heel veel voor en hier hadden we het dan ook snel gezien. Tijdens het rijden is het heel normaal voor de Islanders om een vingertje op te steken als ze iemand tegenkomen in het verkeer om de ander te groeten. Uiteraard deden wij mee en iedere keer als we een tegenligger ons tegemoed reed, deed Sven enkel een vingertje omhoog met de hand die aan het stuur zat. Zo gaat dat op Kangaroo Island. Niet dat het heel veel voorkomt, want heel veel tegenliggers kom je niet tegen.
Na Kingscote hadden we in principe het eiland wel verkend en wilden we weer richting het vaste land gaan.  Het was alleen iets na 2 uur in de middag en Sven had om 7 uur 's avonds de terugvaart op de boot gereserveerd. Maar wij toch naar de ferry om te vragen of we niet eerder met de boot mee konden. Ze konden ons geen garantie geven en we moesten aansluiten in lane 6, de standby-lane. Dus wij met de auto richting lane 6, en we zagen de boot maar voller en voller worden. We dachten, dat wordt niks. Toch mochten er al enkele van de standby-lane de boot op, we hadden 5 auto's voor ons in deze lane. De eerste 4 van deze mochten al vrij snel de boot op en uiteindelijk ook de 5e en laatste voor ons. Toen gaf de man die het regelde een signaal richting ons af, hij keek moeilijk en maakte een "ik weet niet of het wel gaat lukken" handgebaar. Wij kregen toch een beetje hoop dat we erop zouden kunnen en toen gaf hij het signaal dat we het mochten proberen om op te boot te komen. En ja hoor, het pastte! En hoe.. onze auto had geen trekhaak moeten hebben, anders moesten we 3 uur wachten voor we daar in de standby-lane konden gaan hopen op een plekje. Want de boot vertrekt maar een paar keer per dag.
We konden dus nog net mee met de ferry overtocht en wat een weer hadden we. Niet normaal! Het varen was echt prachtig, het water ziet er echt schitterend uit met goed weer.
Aangekomen op het vaste land zijn we doorgereden naar ons hotel in Adelaide, wat bij het vliegveld zou liggen. Het was ongeveer anderhalf uur rijden en we kwamen rond een uur of 5 aan. Dus we hadden nog wel even tijd om Adelaide in te gaan. Maar dit is echt een stad waar niks te beleven valt zeg. We wisten al dat er niet veel te bezichtigen was, maar toch even kijken dachten wij. Maar Adelaide leek wel een dorp. De meeste winkels waren al gesloten om 6 uur en zelfs de grote fastfoodketens waren al dicht. Ongelooflijk zeg. Adelaide hadden we dus al vrij snel gezien.
Morgen verlaten we het zuiden en gaan we richting de woestijn in het midden van Australië en vliegen we naar Alice Springs.